Deze ansichtkaart is een foto van een schilderij, welke in het Rijksmuseum Kröller-Müller in Otterlo hangt. De schilder is J. B. C. Corot, welke leefde van 1796 tot 1875.
Deze ansichtkaart is al lange tijd in mijn bezit. Daar zit een verhaaltje aan vast, en dan denk ik: ik voel een blogje opkomen. Vandaar een korte uitleg: rond 2004, ten tijde van mijn burn-out, had ik elke dinsdagochtend therapie. Samen met een groep vrouwen vulden we de hele ochtend met het oplossen van denkfouten, met het luisteren naar elkaar en het aanvullen van elkaars gedachten en daarmee elkaar te stimuleren en te motiveren. En dat allemaal om de kwaliteit van ons leven dusdanig te verbeteren dat we weer gingen houden van onszelf, en opnieuw in staat waren om zelfstandig verder te gaan met ons leven. Trouw en loyaal, vol mededogen voor je eigen groeiproces, met geduld en af en toe een flinke dosis humor, maar ook de nodige tranen.
Zo gezegd. Op een dinsdag was daar weer een leuke opdracht. De psychotherapeuten die de groep begeleidden, legden een flink aantal kaarten met heel diverse afbeeldingen op een grote tafel. Meer dan honderd kaarten, met hooguit acht vrouwen die daaruit mochten kiezen. De opdracht was: kies een kaart waar jij je in herkent, of waar je iets in herkent; waar je emoties bij voelt, of waar je blij van wordt. Kortom, een kaart die er meteen uitspringt. Hoe dan ook, ik kwam vrijwel direct bij deze kaart uit; gewoon, zomaar een dame van weleer, leunend op een hekje, om water te halen bij een bron. Ik herkende mezelf compleet hierin! Dat heeft meerdere redenen: mijn verre voorouders zijn hongaren, nomaden, roma, zigeuners, noem het maar. Ik herken me in die levensstijl, op alle vlakken: de kleding van de dame, de muziek met kampvuren, violen en gezang, het leven in en met de natuur, en het eenvoudige. Ik denk, dat als reïncarnatie bestaat, dat ik dat zomaar geweest zou kunnen zijn.
En ik denk ook dat als het nu mogelijk zou zijn, ik graag nog steeds in dergelijke kleding zou lopen! En water tappen bij de bron. Idealistisch, misschien, maar ik zou het graag een jaartje of wat proberen!
Er is nóg iets dat me aansprak in de afbeelding. De houding van de vrouw. Heel blanco, heel puur, gewoon een alledaagse handeling, maar met een zekere flair, een zekere air. Zo van: ik haal gewoon water, en als ik zin heb om even te leunen op een hek, dan leun ik op een hek.
Na de burn-out, toen ik nagenoeg hersteld was, zeiden mensen: ‘het was of de duvel achter je aan zat! Je fietste keihard, je had altijd haast en nooit tijd voor een praatje. Gejaagd door de wind’… En ja, dat klopt wel. Ik wilde niet tot stilstand komen, want niets is zo moeilijk als kijken naar jezelf! Bezig zijn met je denkfouten, dwars door je pijn en verdriet heengaan, tot je hart er zeer van doet: oei, wat is dat zwaar. En nu? Mijn motto is: ‘als ik ga dan ga ik, als ik zit dan zit ik; als ik sta dan sta ik, en als ik lig, dan lig ik’. Met andere woorden, ik laat me niet meer opjagen, maar leef in het NU, net als deze vrouw. Ik neem gewoon de tijd om de kruik te vullen met water, en hou me niet bezig met waar ik straks heenga. Ik zet mezelf stil, en leef nu. Ik leun tegen het hek, en geniet van hetgeen mijn zintuigen waarnemen. Ook al is er niks, ook al is het koud, ook al zijn er taken. Als ik zit, dan zit ik, als ik ga, dan ga ik. Als ik wil leunen op een hek, dan leun ik op een hek.
Reactie plaatsen
Reacties