Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Acht overjarige yuppies betreden het strijdtoneel, oftewel, het campingveldje. In hun kielzog Gaastra-kids, met opstaande kraagjes en iets te lange haren waardoor je nimmer de ogen van die kinderen zult zien.

Om nog even terug te komen op die wens om te fotograferen of alleen maar te genieten van hetgeen ik buiten waarneem: deze week stond ik op de sprinter te wachten op het station in Wezep. Ik ben altijd een kwartier te vroeg. Dat vind ik prettig want ik hou niet zo van haasten.

Soms heb ik nergens zin in. Het weer is er niet naar, ik hoef even niet zo nodig. En dat komt goed uit want we staan in Amen. Het voelt alsof ik in retraite ben. Alsof ik als vanzelf aan het mediteren ben geslagen. Heb ik even geluk dat het weer slecht is! Bovendien is het Pinksteren, een vrij weekend met een verhaal.

Soms hoor je mensen praten over iemand die gescheiden is. Ik vond de scheiding afschuwelijk, vooral voor de kinderen. Mijn dochters waren elf en zes, en maakten het redelijk bewust mee. Het verdriet was groot, voor alle ‘partijen’. Wat een rotwoord, partijen. Maar dat werd het toch, hoe we ook ons best deden om zo weinig mogelijk kleerscheuren te genereren.

Zal het onderwerp vrouw versus man ooit vervelen? Komt daar ooit een einde aan? Nee. Want we zijn verschillend. We willen het manipuleren maar dat heeft geen enkele zin.

Baardmans en Goudlokje

De wolven, zij huilen, gevaarlijk verwond

Ik heb een hele mooie herinnering en misschien is daar wel de liefde voor het buitenleven ontstaan.

Deze ansichtkaart is een foto van een schilderij, welke in het Rijksmuseum Kröller-Müller in Otterlo hangt. De schilder is J. B. C. Corot, welke leefde van 1796 tot 1875.

Hij was acht. Mijn broer. Ik verloor hem toen ik vijf was. Onze moeder was net een maand daarvoor overleden, ze is als ik het goed begrepen heb meerdere jaren ziek geweest.

Soms moet ik me herpakken. Ik ben dan verdrietig, moe of boos. Ik maak van alles mee, en wil soms in mijn schulp. Ik hou van cocoonen, me terugtrekken en mijmeren over de zin en onzin van het leven. Ik merk, dat het schrijven me daarbij helpt, en uiteindelijk veel plezier geeft. Het kan best zo zijn, dat er een moment komt dat ik geen inspiratie meer heb. Dat alles is gezegd. Dat ik klaar ben met mijmeren. Weet je, mijn leven is momenteel redelijk stabiel en rustig. Ik weet nog dat het vroeger heel anders was en het heeft jaren geduurd om daar los van te komen.

Momenteel denk ik al geruime tijd na over de zin of onzin van autisme. Ik weet niet precies hoe het zit. Wel weet ik, dat ik een jaar of veertig geleden dromerig was, en ik bezat niet de kunst van het plannen en relativeren. Ik vergat van alles, en was niet bepaald een helder licht. Als ik toen getest was, was er ongetwijfeld één of andere afkorting op mijn voorhoofd geplakt. ADD, of PDD-nos bijvoorbeeld.

Omdat ik momenteel geen inspiratie heb om boeiend of komisch te schrijven, vertel ik eens even iets over mezelf. In 1997 keek ik door het achterraam van onze vorige woning de achtertuin in. De achtertuin was ongeveer dertig meter diep, en daar was altijd wel iets te zien. Onze honden, of katten, die liepen te dollen met elkaar, een bal, een halfdode muis, of een eekhoorn die ze altijd weer te slim af was.

Het was 1 januari 2002. De euro werd die dag definitief ingevoerd, de gulden afgeschaft. De straat was wit, er was die nacht veel sneeuw gevallen. De natuur had zich niets aangetrokken van mijn sombere gedachten: de wereld was oogverblindend licht en wit, ondanks het geweld van het vuurwerk. De champagne had gevloeid, en het was een hele rare, emotionele nacht geweest.

Mijn vader was manisch depressief, ook wel een bipolaire stoornis genoemd. Rond zijn achttiende kreeg hij last van deze aandoening, en ook zijn moeder en broer waren hiermee belast.

Dat gezegde betekent zoveel als: ik waag het erop. Het wordt een mislukking of een glorieuze overwinning, ‘alles of niets’.

‘Enthousiast begroet ik mijn broer en zeg: ‘van harte gefeliciteerd met je vijftigste verjaardag’, en zoen hem drie keer. Er wordt over en weer gegrapt van ‘dankbaar en blij’ enzovoorts.

Iemand schreef eens een boek over het puberbrein: ik heb het nooit gelezen maar ik kan me een voorstelling maken van de inhoud.

Haar jongste dochter is een kersverse brugpieper. Moeder loopt het plein over en ze hoopt op een goed gesprek. ‘Ze is niet voor niks de Theoretische Leerweg gaan doen’, denkt ze. ‘Ondanks haar hoge score voor de cito toets en eigenlijk goed voor VWO, maar ja, het advies was VMBO, dus ik hoop dat ik het beste koos voor haar…’.

Het is misschien groener aan deze kant van de schutting. Het omdenken van gezegdes is zeg maar helemaal mijn ding. ‘Het gras is groener aan de andere kant van de schutting’: die vind ik leuk om om te draaien. Waarom zou het bij de ander groener zijn? Is dat niet gewoon iets van je eigen perceptie? Van je eigen waarneming?

In de deuropening van de saloon staat een man. Hij is vuil van het stof, en zijn hoed draagt hij ver over zijn ogen. Daardoor zijn zijn knalblauwe ogen en zijn woest aantrekkelijke, knappe gelaat nauwelijks te zien. Hij staat bewegingloos. Zijn armen houdt hij langs zijn lichaam, maar het lijkt of hij op het punt staat zijn revolvers te willen grijpen. De al wat oudere treinrover laat niet met zich sollen. De komst van de sheriff is al aangekondigd, en omdat McGyver nooit wegloopt voor zijn vijand, gebeurt dat nu ook niet. In de verte nadert een stofwolk: de sheriff met zijn kompanen zijn per paard op schootsafstand.

Echt, ik hou van mijn dochters... Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, zat ik op een roze wolk. Mijn geluk kon niet op. De zwangerschap verliep voorspoedig en ik had een prachtig buikje. Ik droeg mooie kleren en voelde me top. Bovendien was ik niet misselijk, wat vrij uniek is heb ik het idee.

Koortsachtig bladert ze door een boek over knaagdieren. Ze zit op de grond bij haar boekenkast, de vloer bezaaid met alle mogelijke boeken over biologie. Ze zoekt iets over hondsdolheid, in combinatie met aspecifieke complicaties.

De oude rechercheur stapt uit zijn rode Cadillac. Na een vermoeiende rit van bijna driehonderd kilometer is hij aangekomen op zijn bestemming. Hij strekt zijn vermoeide rug. De man is bijna toe aan zijn pensioen en kan niet wachten. Elke dag vissen, elke dag doen waar hij zin in heeft.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Acht overjarige yuppies betreden het strijdtoneel, oftewel, het campingveldje. In hun kielzog Gaastra-kids, met opstaande kraagjes en iets te lange haren waardoor je nimmer de ogen van die kinderen zult zien.

Soms heb ik nergens zin in. Het weer is er niet naar, ik hoef even niet zo nodig. En dat komt goed uit want we staan in Amen. Het voelt alsof ik in retraite ben. Alsof ik als vanzelf aan het mediteren ben geslagen. Heb ik even geluk dat het weer slecht is! Bovendien is het Pinksteren, een vrij weekend met een verhaal.

Om nog even terug te komen op die wens om te fotograferen of alleen maar te genieten van hetgeen ik buiten waarneem: deze week stond ik op de sprinter te wachten op het station in Wezep. Ik ben altijd een kwartier te vroeg. Dat vind ik prettig want ik hou niet zo van haasten.

Soms hoor je mensen praten over iemand die gescheiden is. Ik vond de scheiding afschuwelijk, vooral voor de kinderen. Mijn dochters waren elf en zes, en maakten het redelijk bewust mee. Het verdriet was groot, voor alle ‘partijen’. Wat een rotwoord, partijen. Maar dat werd het toch, hoe we ook ons best deden om zo weinig mogelijk kleerscheuren te genereren.

Zal het onderwerp vrouw versus man ooit vervelen? Komt daar ooit een einde aan? Nee. Want we zijn verschillend. We willen het manipuleren maar dat heeft geen enkele zin.

Baardmans en Goudlokje

De wolven, zij huilen, gevaarlijk verwond

Ik heb een hele mooie herinnering en misschien is daar wel de liefde voor het buitenleven ontstaan.

Deze ansichtkaart is een foto van een schilderij, welke in het Rijksmuseum Kröller-Müller in Otterlo hangt. De schilder is J. B. C. Corot, welke leefde van 1796 tot 1875.

Hij was acht. Mijn broer. Ik verloor hem toen ik vijf was. Onze moeder was net een maand daarvoor overleden, ze is als ik het goed begrepen heb meerdere jaren ziek geweest.

Soms moet ik me herpakken. Ik ben dan verdrietig, moe of boos. Ik maak van alles mee, en wil soms in mijn schulp. Ik hou van cocoonen, me terugtrekken en mijmeren over de zin en onzin van het leven. Ik merk, dat het schrijven me daarbij helpt, en uiteindelijk veel plezier geeft. Het kan best zo zijn, dat er een moment komt dat ik geen inspiratie meer heb. Dat alles is gezegd. Dat ik klaar ben met mijmeren. Weet je, mijn leven is momenteel redelijk stabiel en rustig. Ik weet nog dat het vroeger heel anders was en het heeft jaren geduurd om daar los van te komen.

Momenteel denk ik al geruime tijd na over de zin of onzin van autisme. Ik weet niet precies hoe het zit. Wel weet ik, dat ik een jaar of veertig geleden dromerig was, en ik bezat niet de kunst van het plannen en relativeren. Ik vergat van alles, en was niet bepaald een helder licht. Als ik toen getest was, was er ongetwijfeld één of andere afkorting op mijn voorhoofd geplakt. ADD, of PDD-nos bijvoorbeeld.

Omdat ik momenteel geen inspiratie heb om boeiend of komisch te schrijven, vertel ik eens even iets over mezelf. In 1997 keek ik door het achterraam van onze vorige woning de achtertuin in. De achtertuin was ongeveer dertig meter diep, en daar was altijd wel iets te zien. Onze honden, of katten, die liepen te dollen met elkaar, een bal, een halfdode muis, of een eekhoorn die ze altijd weer te slim af was.

Het was 1 januari 2002. De euro werd die dag definitief ingevoerd, de gulden afgeschaft. De straat was wit, er was die nacht veel sneeuw gevallen. De natuur had zich niets aangetrokken van mijn sombere gedachten: de wereld was oogverblindend licht en wit, ondanks het geweld van het vuurwerk. De champagne had gevloeid, en het was een hele rare, emotionele nacht geweest.

Mijn vader was manisch depressief, ook wel een bipolaire stoornis genoemd. Rond zijn achttiende kreeg hij last van deze aandoening, en ook zijn moeder en broer waren hiermee belast.

Dat gezegde betekent zoveel als: ik waag het erop. Het wordt een mislukking of een glorieuze overwinning, ‘alles of niets’.

‘Enthousiast begroet ik mijn broer en zeg: ‘van harte gefeliciteerd met je vijftigste verjaardag’, en zoen hem drie keer. Er wordt over en weer gegrapt van ‘dankbaar en blij’ enzovoorts.

Iemand schreef eens een boek over het puberbrein: ik heb het nooit gelezen maar ik kan me een voorstelling maken van de inhoud.

Haar jongste dochter is een kersverse brugpieper. Moeder loopt het plein over en ze hoopt op een goed gesprek. ‘Ze is niet voor niks de Theoretische Leerweg gaan doen’, denkt ze. ‘Ondanks haar hoge score voor de cito toets en eigenlijk goed voor VWO, maar ja, het advies was VMBO, dus ik hoop dat ik het beste koos voor haar…’.

Het is misschien groener aan deze kant van de schutting. Het omdenken van gezegdes is zeg maar helemaal mijn ding. ‘Het gras is groener aan de andere kant van de schutting’: die vind ik leuk om om te draaien. Waarom zou het bij de ander groener zijn? Is dat niet gewoon iets van je eigen perceptie? Van je eigen waarneming?

In de deuropening van de saloon staat een man. Hij is vuil van het stof, en zijn hoed draagt hij ver over zijn ogen. Daardoor zijn zijn knalblauwe ogen en zijn woest aantrekkelijke, knappe gelaat nauwelijks te zien. Hij staat bewegingloos. Zijn armen houdt hij langs zijn lichaam, maar het lijkt of hij op het punt staat zijn revolvers te willen grijpen. De al wat oudere treinrover laat niet met zich sollen. De komst van de sheriff is al aangekondigd, en omdat McGyver nooit wegloopt voor zijn vijand, gebeurt dat nu ook niet. In de verte nadert een stofwolk: de sheriff met zijn kompanen zijn per paard op schootsafstand.

Echt, ik hou van mijn dochters... Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, zat ik op een roze wolk. Mijn geluk kon niet op. De zwangerschap verliep voorspoedig en ik had een prachtig buikje. Ik droeg mooie kleren en voelde me top. Bovendien was ik niet misselijk, wat vrij uniek is heb ik het idee.

Koortsachtig bladert ze door een boek over knaagdieren. Ze zit op de grond bij haar boekenkast, de vloer bezaaid met alle mogelijke boeken over biologie. Ze zoekt iets over hondsdolheid, in combinatie met aspecifieke complicaties.

De oude rechercheur stapt uit zijn rode Cadillac. Na een vermoeiende rit van bijna driehonderd kilometer is hij aangekomen op zijn bestemming. Hij strekt zijn vermoeide rug. De man is bijna toe aan zijn pensioen en kan niet wachten. Elke dag vissen, elke dag doen waar hij zin in heeft.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Acht overjarige yuppies betreden het strijdtoneel, oftewel, het campingveldje. In hun kielzog Gaastra-kids, met opstaande kraagjes en iets te lange haren waardoor je nimmer de ogen van die kinderen zult zien.

Om nog even terug te komen op die wens om te fotograferen of alleen maar te genieten van hetgeen ik buiten waarneem: deze week stond ik op de sprinter te wachten op het station in Wezep. Ik ben altijd een kwartier te vroeg. Dat vind ik prettig want ik hou niet zo van haasten.

Soms heb ik nergens zin in. Het weer is er niet naar, ik hoef even niet zo nodig. En dat komt goed uit want we staan in Amen. Het voelt alsof ik in retraite ben. Alsof ik als vanzelf aan het mediteren ben geslagen. Heb ik even geluk dat het weer slecht is! Bovendien is het Pinksteren, een vrij weekend met een verhaal.

Soms hoor je mensen praten over iemand die gescheiden is. Ik vond de scheiding afschuwelijk, vooral voor de kinderen. Mijn dochters waren elf en zes, en maakten het redelijk bewust mee. Het verdriet was groot, voor alle ‘partijen’. Wat een rotwoord, partijen. Maar dat werd het toch, hoe we ook ons best deden om zo weinig mogelijk kleerscheuren te genereren.

Zal het onderwerp vrouw versus man ooit vervelen? Komt daar ooit een einde aan? Nee. Want we zijn verschillend. We willen het manipuleren maar dat heeft geen enkele zin.

Baardmans en Goudlokje

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Acht overjarige yuppies betreden het strijdtoneel, oftewel, het campingveldje. In hun kielzog Gaastra-kids, met opstaande kraagjes en iets te lange haren waardoor je nimmer de ogen van die kinderen zult zien.

Om nog even terug te komen op die wens om te fotograferen of alleen maar te genieten van hetgeen ik buiten waarneem: deze week stond ik op de sprinter te wachten op het station in Wezep. Ik ben altijd een kwartier te vroeg. Dat vind ik prettig want ik hou niet zo van haasten.

Soms heb ik nergens zin in. Het weer is er niet naar, ik hoef even niet zo nodig. En dat komt goed uit want we staan in Amen. Het voelt alsof ik in retraite ben. Alsof ik als vanzelf aan het mediteren ben geslagen. Heb ik even geluk dat het weer slecht is! Bovendien is het Pinksteren, een vrij weekend met een verhaal.

Soms hoor je mensen praten over iemand die gescheiden is. Ik vond de scheiding afschuwelijk, vooral voor de kinderen. Mijn dochters waren elf en zes, en maakten het redelijk bewust mee. Het verdriet was groot, voor alle ‘partijen’. Wat een rotwoord, partijen. Maar dat werd het toch, hoe we ook ons best deden om zo weinig mogelijk kleerscheuren te genereren.

Zal het onderwerp vrouw versus man ooit vervelen? Komt daar ooit een einde aan? Nee. Want we zijn verschillend. We willen het manipuleren maar dat heeft geen enkele zin.

Baardmans en Goudlokje

De wolven, zij huilen, gevaarlijk verwond

Ik heb een hele mooie herinnering en misschien is daar wel de liefde voor het buitenleven ontstaan.

Deze ansichtkaart is een foto van een schilderij, welke in het Rijksmuseum Kröller-Müller in Otterlo hangt. De schilder is J. B. C. Corot, welke leefde van 1796 tot 1875.

Hij was acht. Mijn broer. Ik verloor hem toen ik vijf was. Onze moeder was net een maand daarvoor overleden, ze is als ik het goed begrepen heb meerdere jaren ziek geweest.

Soms moet ik me herpakken. Ik ben dan verdrietig, moe of boos. Ik maak van alles mee, en wil soms in mijn schulp. Ik hou van cocoonen, me terugtrekken en mijmeren over de zin en onzin van het leven. Ik merk, dat het schrijven me daarbij helpt, en uiteindelijk veel plezier geeft. Het kan best zo zijn, dat er een moment komt dat ik geen inspiratie meer heb. Dat alles is gezegd. Dat ik klaar ben met mijmeren. Weet je, mijn leven is momenteel redelijk stabiel en rustig. Ik weet nog dat het vroeger heel anders was en het heeft jaren geduurd om daar los van te komen.

Momenteel denk ik al geruime tijd na over de zin of onzin van autisme. Ik weet niet precies hoe het zit. Wel weet ik, dat ik een jaar of veertig geleden dromerig was, en ik bezat niet de kunst van het plannen en relativeren. Ik vergat van alles, en was niet bepaald een helder licht. Als ik toen getest was, was er ongetwijfeld één of andere afkorting op mijn voorhoofd geplakt. ADD, of PDD-nos bijvoorbeeld.

Omdat ik momenteel geen inspiratie heb om boeiend of komisch te schrijven, vertel ik eens even iets over mezelf. In 1997 keek ik door het achterraam van onze vorige woning de achtertuin in. De achtertuin was ongeveer dertig meter diep, en daar was altijd wel iets te zien. Onze honden, of katten, die liepen te dollen met elkaar, een bal, een halfdode muis, of een eekhoorn die ze altijd weer te slim af was.

Het was 1 januari 2002. De euro werd die dag definitief ingevoerd, de gulden afgeschaft. De straat was wit, er was die nacht veel sneeuw gevallen. De natuur had zich niets aangetrokken van mijn sombere gedachten: de wereld was oogverblindend licht en wit, ondanks het geweld van het vuurwerk. De champagne had gevloeid, en het was een hele rare, emotionele nacht geweest.

Mijn vader was manisch depressief, ook wel een bipolaire stoornis genoemd. Rond zijn achttiende kreeg hij last van deze aandoening, en ook zijn moeder en broer waren hiermee belast.

Dat gezegde betekent zoveel als: ik waag het erop. Het wordt een mislukking of een glorieuze overwinning, ‘alles of niets’.

‘Enthousiast begroet ik mijn broer en zeg: ‘van harte gefeliciteerd met je vijftigste verjaardag’, en zoen hem drie keer. Er wordt over en weer gegrapt van ‘dankbaar en blij’ enzovoorts.

Iemand schreef eens een boek over het puberbrein: ik heb het nooit gelezen maar ik kan me een voorstelling maken van de inhoud.

Haar jongste dochter is een kersverse brugpieper. Moeder loopt het plein over en ze hoopt op een goed gesprek. ‘Ze is niet voor niks de Theoretische Leerweg gaan doen’, denkt ze. ‘Ondanks haar hoge score voor de cito toets en eigenlijk goed voor VWO, maar ja, het advies was VMBO, dus ik hoop dat ik het beste koos voor haar…’.

Het is misschien groener aan deze kant van de schutting. Het omdenken van gezegdes is zeg maar helemaal mijn ding. ‘Het gras is groener aan de andere kant van de schutting’: die vind ik leuk om om te draaien. Waarom zou het bij de ander groener zijn? Is dat niet gewoon iets van je eigen perceptie? Van je eigen waarneming?

In de deuropening van de saloon staat een man. Hij is vuil van het stof, en zijn hoed draagt hij ver over zijn ogen. Daardoor zijn zijn knalblauwe ogen en zijn woest aantrekkelijke, knappe gelaat nauwelijks te zien. Hij staat bewegingloos. Zijn armen houdt hij langs zijn lichaam, maar het lijkt of hij op het punt staat zijn revolvers te willen grijpen. De al wat oudere treinrover laat niet met zich sollen. De komst van de sheriff is al aangekondigd, en omdat McGyver nooit wegloopt voor zijn vijand, gebeurt dat nu ook niet. In de verte nadert een stofwolk: de sheriff met zijn kompanen zijn per paard op schootsafstand.

Echt, ik hou van mijn dochters... Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, zat ik op een roze wolk. Mijn geluk kon niet op. De zwangerschap verliep voorspoedig en ik had een prachtig buikje. Ik droeg mooie kleren en voelde me top. Bovendien was ik niet misselijk, wat vrij uniek is heb ik het idee.

Koortsachtig bladert ze door een boek over knaagdieren. Ze zit op de grond bij haar boekenkast, de vloer bezaaid met alle mogelijke boeken over biologie. Ze zoekt iets over hondsdolheid, in combinatie met aspecifieke complicaties.

De oude rechercheur stapt uit zijn rode Cadillac. Na een vermoeiende rit van bijna driehonderd kilometer is hij aangekomen op zijn bestemming. Hij strekt zijn vermoeide rug. De man is bijna toe aan zijn pensioen en kan niet wachten. Elke dag vissen, elke dag doen waar hij zin in heeft.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.

Eigenlijk weet iedereen het wel. We geven te veel geld uit. December is een dure maand, en we willen van alles en we moeten van alles. Niet alleen om cadeautjes te geven aan anderen, nee, ook voor onszelf. We slaan een beetje door in december.

Ja, ik schreef het al, ik ben een rare. Ik hou van fantasiefilms. Jammer eigenlijk, dat de makers van de films Harry Potter en Lord of the Rings klaar zijn: ik ben er zo gek op! Ik heb alle boeken gelezen, en smul van de grootsheid waarmee Tolkien, en ook Rowling, de boeken schreef. Dat is een understatement trouwens, boeken schrijven. Het is toch een levenswerk! Ik ben jaloers, zoals deze mensen schreven en schrijven. Om die boeken te mogen lezen, is genieten met een grote G.

Overmand door emoties loopt de jonge vrouw weg. Weg van het huis waar ze zoveel  tranen had laten vallen. De woning aan het smalle straatje had haar geen geluk gebracht. Sowieso was het leven met al haar facetten haar niet goed gezind geweest.

Het is gelukt dit jaar. Sneller dan vorige jaren waren we er uit. Gaan met die banaan en bespreken! Heerlijk, de vakantie ligt vast. Omdat mijn man en ik een leven lang in Nederland doorbrachten  – wat overigens ook prima was – zijn we de afgelopen drie jaar met veel plezier de grens over geweest. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg.

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Dit verhaal bevat een passage uit het boek van Thich Nhat Hanh. Het boek heet ‘Iedere stap is Vrede’ en deze schrijver leefde in Frankrijk als Boeddhistische monnik.

Heerlijk. Het is droog en het ziet er weer vriendelijk uit buiten. Als het koud is, gaat de houtkachel ’s avonds weer lekker aan. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat het zonnetje erdoor komt. En dat we nog even naar buiten kunnen. En als het vandaag niet kan, dan morgen.

Nu even heel iets anders. Het moet me echt van het hart. Lieve mensen, ook al is het een vervelend onderwerp, laten we elkaar nu eens recht in de ogen aankijken: wat doen jullie met spinnen? Doodslaan? Opzuigen met de stofzuiger? Buitenzetten?

Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.

Inmiddels ben ik er achter dat er een beest in mijn hoofd zit en die is altijd wakker. Wees gerust, ik hoor geen stemmen of zoiets, nee, het beest is fantastisch. Mijn gedachten zijn soms dodelijk vermoeiend maar altijd boeiend en altijd onderweg. Het verhaal laat zich schrijven, het vertelt zichzelf.

Om het toch even te hebben over vergeten groente, boerka's en eigenwijze schrijvers, want in mijn beleving was het tijdens de zomer weer veel komkommers eten. Oftewel, komkommertijd.

‘Ik ben een sukkel in het veld’, dat zijn de woorden van Hans Dorresteijn. Het liefste schaar ik mij achter hem in de rij, als het gaat om onkunde of kennis over vogels. Daar voel ik mij veiliger dan bij de ornithologe wijsneuzen die mij de loef afsteken als het gaat om het naadje, de kous en wat dies meer zij.