Soms moet ik me herpakken. Ik ben dan verdrietig, moe of boos. Ik maak van alles mee, en wil soms in mijn schulp. Ik hou van cocoonen, me terugtrekken en mijmeren over de zin en onzin van het leven. Ik merk, dat het schrijven me daarbij helpt, en uiteindelijk veel plezier geeft. Het kan best zo zijn, dat er een moment komt dat ik geen inspiratie meer heb. Dat alles is gezegd. Dat ik klaar ben met mijmeren. Weet je, mijn leven is momenteel redelijk stabiel en rustig. Ik weet nog dat het vroeger heel anders was en het heeft jaren geduurd om daar los van te komen.
Toen ik honderd procent werd afgekeurd door een burn-out, kwam er van alles naar boven. Het was in het jaar 2003 om precies te zijn. Na jaren van therapie, medicijnen en praatgroepen, kwam ik er achter dat de gebeurtenissen (van vroeger) er nu eenmaal waren, en het enige dat ik kon doen was me er aan overgeven. Ik was binnen drie maanden volledig afgekeurd. Ik kon nauwelijks praten, en was niet in staat om voor mijn kinderen te zorgen. Mijn moeder zorgde in die tijd voor ons en ik had al mijn kracht nodig om me te herpakken. Het was een lange weg, maar met intensieve therapie leerde ik autonoom te zijn aan mezelf. Trouw aan mezelf, en gelukkig met wat ik heb. Ik doe er toe.
Nu, jaren later, ben ik me bewust van de betrekkelijkheid van de gewone teleurstellingen om ons heen. Misschien is het wel ergens goed voor geweest. De winst is, dat ik heb geleerd mezelf te zijn, en te genieten van kleine dingen. Vogeltjes fotograferen, mijmeren, fantaseren en gek zijn op sprookjes: Misschien is het mijn manier om jus over mijn aardappel te gieten? Krenten toe te voegen aan mijn pap? Of ben ik gewoon snel tevreden? In ieder geval, ik weiger lamgeslagen in een hoek te blijven liggen als een dood vogeltje. Ik weet overigens wel heel goed, dat ik gevoelig blijf voor depressiviteit; zodra ik merk aan mezelf dat ik somber word, herpak ik mezelf en verzet mijn gedachten. Of dat nu is met een nieuwe hobby, een andere baan, of wat dan ook: het is me tot nog toe altijd gelukt om mijn koppie erbij te houden. Ook al moest dat soms met een pak op mijn donder, antidepressiva, zwemmen, yoga, of wat dan ook. Maar heel veel is er niet voor nodig om mij gelukkig te krijgen. Elke dag is een cadeau en duisternis is niets meer dan het ontbreken van licht.
Reactie plaatsen
Reacties