Autisme

Momenteel denk ik al geruime tijd na over de zin of onzin van autisme. Ik weet niet precies hoe het zit. Wel weet ik, dat ik een jaar of veertig geleden dromerig was, en ik bezat niet de kunst van het plannen en relativeren. Ik vergat van alles, en was niet bepaald een helder licht. Als ik toen getest was, was er ongetwijfeld één of andere afkorting op mijn voorhoofd geplakt. ADD, of PDD-nos bijvoorbeeld.

Doordat ik in de gehandicaptenzorg werk, weet ik toevallig een beetje wat de diverse begrippen inhouden. Ook is één van mijn dochters destijds getest. Zonder in te gaan op de uitslag, geloof ik wel dat er iets waar is van de begrippen binnen het autisme. Maar we slaan her en der ook een beetje door. Wanneer lijdt een mens aan zijn of haar autisme? En wanneer is het slechts een manier om de kop in het zand te kunnen steken, om het leven in al haar facetten niet aan te hoeven gaan?

Ik vind het van de zotte, om een kind wat graag buiten speelt en veel energie heeft, een pilletje te geven, zodat het beter past in de maatschappij van nu: lekker makkelijk. Of geef haar of hem een mobieltje, zodat de ouders ook even rust hebben. Want we zijn zo moe. Moe van de vele keuzes, moe van de vele prikkels.

In de jaren zeventig had de tv drie zenders en dat was ruim voldoende. De enige manieren van contact met de mensen om ons heen was op bezoek gaan, brieven schrijven of opbellen. Verder werden we niet overspoeld met tientallen verschillende opleidingen, nee, de keuze was redelijk simpel. Het leven was vol genoeg. Op vrijdagavond keken we allemaal hetzelfde programma, met een bakje chips en cola. Je keek eens per week Toppop, en op zondag gingen we naar de kerk. We hadden een krantenwijk, en kregen jarenlang dezelfde hoeveelheid zakgeld. Klaar was het.

Oh, ik ben er van overtuigd dat een deel van de diagnoses die worden gesteld terecht zijn; met name de aandoening Klassiek Autisme zorgt voor veel leed en worstelingen. En velen zijn daadwerkelijk gebaat bij medicijnen. Dus daar wil ik niets schokkends over zeggen. Wel vraag ik me af waar de grens is. Wanneer is een kind gewoon energiek en speels? En wanneer heeft een kind daadwerkelijk last van autisme of ADHD? Nee, een diagnose kan soms juist zorgen voor erkenning en herkenning, zodat er handvatten kunnen worden aangeboden om te zoeken naar kwaliteit van leven.

En toch was het vroeger best oké. En als één van mijn broertjes druk was? Neem maar een appel en ga een stuk fietsen! Als je dan zo hieperdepiep bent, wordt je vanzelf moe. Zolang je maar vele, vele kilometers maakt.