Soms heb ik nergens zin in. Het weer is er niet naar, ik hoef even niet zo nodig. En dat komt goed uit want we staan in Amen. Het voelt alsof ik in retraite ben. Alsof ik als vanzelf aan het mediteren ben geslagen. Heb ik even geluk dat het weer slecht is! Bovendien is het Pinksteren, een vrij weekend met een verhaal.
Verder zijn we praktisch verstoken van het ‘gewone’ leven: internet doet het nauwelijks, de campingeigenaar schittert van afwezigheid, de winkels moet je zoeken met een vergrootglas en zelfs het minnend vogelleven komt niet veel verder dan een merel en een boerenzwaluw. Geen spektakel, geen optochten, alles zonder glitter. Zelfs geen harde radio waar ik me aan kan ergeren.
Max Verstappen komt niet veel verder dan de vijfde plek en en ook het Nederlands elftal mietert op de valreep van het podium. Bovendien moet ik smeren want de eikenprocessierups heeft me flink te pakken gehad. De apothekersassistente raakte gelukkig niet in paniek en wist me een jeukstillend smeerseltje aan te wijzen. Een geluk bij een ongeluk.
Ik had niet verwacht dat de camera dit weekend nog uit de kast zou komen.
Na drie dagen peinzen op de vierkante centimeter, sleurt mijn buitengewoon goede gezelschap me mee naar buiten. ‘Ik weet een uitkijktoren, kom nou maar mee!’
Enfin, onderweg naar die toren komen we zowaar een vogelkijkscherm tegen, een toegift die we niet voorzien hadden. Leuk hoor.
Maar er is geen vogel te bekennen! Ja, een verdwaalde koekoek schiet van links naar rechts door mijn beeld, duidelijk herkenbaar door de karakteristieke houding in de lucht. Ik doe niet de moeite hem te pakken te krijgen. Ik vind het wel best. Verder zijn er knobbelzwanen en meerkoeten maar Ik neem niet de moeite ze te fotograferen. Het weer is wel mooi opgeknapt, het zonnetje schijnt en het vest gaat al rap uit.
Plotseling wijst manlief me op iets ‘blauws’ tussen het jonge riet, en ik denk direct aan de waterjuffers. En ja hoor, een drietal waterjuffers doen een poging om te zorgen voor het nageslacht maar door onze komst zijn ze subiet vertrokken. Bovendien denk ik dat het ze niet gaat lukken want het bruine vrouwtje kan niet kiezen uit al dat blauws wat om haar heen flitst. In ieder geval, ik zou er gek van worden als ik haar was.
Toen ik nog eens besluiteloos in het water staarde, zag ik daar toch nog iets dat voor mij de moeite waard was: een groene kikker!
En om maar eens iets vlotter tot de kern te komen: er is altijd wel iets te zien! En dát maakt die ogenschijnlijk saaie hobby ineens weer spannend. Blijft hij zitten of duikt hij onder?
Dus als de vogels op zijn, de insecten niet langer spectaculair dan is daar ineens een kikker! Grappig toch!
En zo sleept de natuur me door dit zwaarmoedige weekend heen. En ineens voel ik me weer een klein beetje Hans Dorresteijn. Moet je nagaan! En dat bedenk ik me nu pas, aan het eind van deze klaagzang. Grappig hoor, dat ik vaak pas op het eind weet waar het verhaal naar toe gaat.
Reactie plaatsen
Reacties