Volgens mij schreef ik er al eens eerder over: keuzestress. Als ik er over nadenk, moet ik gelijk denken aan de folders die we meekregen toen we naar een open dag gingen van een school voor het voortgezet onderwijs: nee, folders is een understatement, noem het gerust boeken, want er stonden tientallen, honderden opleidingen in: moeten we daar uit kiezen? Ja maar hoe dan??? Logisch dat er een lerarentekort is.
Beeld je eens in, je zit in de puberteit, de wereld komt op je af, je ontdekt wie je vrienden zijn en of je vegetarisch wil worden of niet: je denkt na over vrouwen en mannen en welke je het liefste vindt. Ook maak je een keuze of je met de auto wil rijden of met de trein, omdat je milieubewust wil zijn. Draag je een broek? Of draag je een rok? Ga je naar de kerk? Of wordt je anders spiritueel? Ga je afval scheiden? Of gooi je de krant stiekem in de grijze kliko? Als ik gebeld word door een energiemaatschappij ‘om over te stappen’, mag ik eindelijk, na lang aandringen, zelf kiezen want nee is nee. En dan krijg ik alsnog een bandje voor het bel-me-niet-register, en moet dan heel lang aan de lijn blijven en kiezen wat ik wil. En word ik orgaandonor? Zo niet, dan moet ik wat doen. Met hoornvliezen of zonder? En met of zonder nieren?
Maar ik dwaal weer af. Dat is een handicap van me, want ik had iets voor ogen. Oh ja, ik weet het weer.
Ik zeg het maar één keer: het maakt niet zoveel uit wat je kiest. Als je maar kiest met je hart. En luister vooral niet naar al die anderen, want dat is ook maar een mening.
Reactie plaatsen
Reacties