Dankbaar en blij

Laatst reed mijn trein niet, hij deed het niet. Om 16.11 uur zou hij gaan en ik was pas 17.50 uur in huis. Terwijl ik naar huis fietste was ik verwonderd en dankbaar: het was maar een mankement, en dit keer geen akelig bericht, wat steeds vaker aan de hand is, en ik was onderweg naar een fijn huis, met een maaltijd en warme sloffen: er is weer veel om je over te verwonderen, en dankbaar voor te zijn!

Nee, dan op andere dagen: ‘Dames en heren, in verband met een aanrijding met een persoon, rijdt de trein naar Barneveld niet’….

Maaaarrrrr, ik heb ook wel eens een pesthumeur, en ik baal ook wel eens ergens van. Niets menselijks is mij vreemd. Ik realiseer me namelijk, dat ik vanuit een riante positie spreek. Ik heb het goed, en alles wat er maar te wensen valt. En dat, terwijl het begrip depressiviteit een spoor van vernielingen achter kan laten in het leven van menig mens. Het hakt er in, en flink ook.

Veel mensen begrijpen het niet: ‘ach joh, voor jou schijnt ook de zon!’, zeggen ze dan. Ze hebben geen idee wat ze dan zeggen. Begrijp me goed, ik ben niet depressief, maar de aandoening heeft wel sporen achtergelaten bij mij. Een naaste was manisch depressief, mijn vader om precies te zijn. Nou, geloof me, het geeft gedonder, alle dagen weer. Wat waren die jaren zwaar. Mijn vader was jaren suïcidaal, en koos er in het jaar 1985 voor om er mee te stoppen. Zijn leven was op zijn beurt ook behoorlijk zwaar geweest, maar ik was onredelijk boos. Ik was op dat moment negentien jaar, en begreep niet waarom iemand zover kwam. Een gezin achterlatend, met vijf kinderen.

Daarom, als ik dan naar huis fiets, door weer en wind, of met het zonnetje op mijn bolletje, dan realiseer ik me dat het leven niet vanzelfsprekend is. dat het je zomaar teveel kan zijn.

En ja, het is zo makkelijk om te zeggen: ik ben dankbaar en blij, maar ik bén ook dankbaar en blij! Nu begrijp ik het, en mijn vader heeft rust gevonden.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.