In de deuropening van de saloon staat een man. Hij is vuil van het stof, en zijn hoed draagt hij ver over zijn ogen. Daardoor zijn zijn knalblauwe ogen en zijn woest aantrekkelijke, knappe gelaat nauwelijks te zien. Hij staat bewegingloos. Zijn armen houdt hij langs zijn lichaam, maar het lijkt of hij op het punt staat zijn revolvers te willen grijpen. De al wat oudere treinrover laat niet met zich sollen. De komst van de sheriff is al aangekondigd, en omdat McGyver nooit wegloopt voor zijn vijand, gebeurt dat nu ook niet. In de verte nadert een stofwolk: de sheriff met zijn kompanen zijn per paard op schootsafstand.
De aantrekkelijke, gebruinde bandiet zou allang kunnen schieten maar wacht gespannen af. Wie beter kijkt ziet dat de pareldruppeltjes op zijn voorhoofd staan. Niet verwonderlijk met deze hitte, maar het kan ook komen door de oplopende spanning vanwege de zware klus die aanstaande is.
‘Geen geduvel voor mijn zaak, maak dat je wegkomt McGyver! Ik heb de vorige schade nog niet eens kunnen herstellen! Wegwezen!’ De kroegbaas is het zat. Hij pakt zijn geweer en wil alvast de sheriff behulpzaam zijn, maar het liefje van de treinrover weert de loop af en daardoor schiet deze dwars door het houten plafond van de oude saloon.
De sheriff stapt af. Op het paard achter hem ligt een deur. ‘Alsjeblieft McGyver, het bonnetje van de bouwmarkt. Geef jij de nieuwe deur aan de kastelein? Dat heeft hij wel verdiend na al die trammelant.’
Reactie plaatsen
Reacties