Deze kant van de schutting

Het is misschien groener aan deze kant van de schutting. Het omdenken van gezegdes is zeg maar helemaal mijn ding. ‘Het gras is groener aan de andere kant van de schutting’: die vind ik leuk om om te draaien. Waarom zou het bij de ander groener zijn? Is dat niet gewoon iets van je eigen perceptie? Van je eigen waarneming?

Denken dat het aan de andere kant van de schutting altijd groener is, is een denkfout, naar mijn mening. Het duidt volgens mij op het feit dat je dan chronisch jaloers bent. Klopt dat, wat ik zeg? Is het achter het gordijntje van de buren beter? Is het daar groener en mooier? Waar baseer ik dat op? Hoe weet ik dat? Heb ik daar bewijzen voor? René Diekstra schreef het boekje: ‘Ik kan denken en voelen wat ik wil’, met andere woorden, ik kan mezelf helemaal gek maken met de gedachten die ik creëer. Irrationeel en emotioneel. Hij schrijft bijvoorbeeld op bladzijde 3: ‘Op geen enkele manier kan een situatie, of een gebeurtenis, of iemand anders U kwaad, angstig, depressief, schuldig, waardeloos, of minderwaardig doen voelen. Dat kunt U alleen zelf. U bent zelf degene die Uw gevoelens of emotionele reacties veroorzaakt, met name onaangename of erg onprettige gevoelens.

Dus, mensen raken niet van streek door de dingen zelf, maar door de manier waarop we tegen de dingen aankijken.’

Aldus Diekstra. Even terug naar dat groene gras. Stel, het gras is wél groener bij de ander. Stel, die buren hebben het beter voor elkaar, en zijn misschien wel gelukkiger. En wat dan? Wat heeft het voor zin om je daar druk over te maken? De laatste tijd zie ik op SBS6 (ja, sorry, SBS 6) het programma ‘Heel Holland Handelt’: en echt, elke avond is er wel wat. Men komt thuis bij mensen, om zogenaamd te onderzoeken of men nog iets te koop heeft voor Marktplaats, en ze stuiten altijd op mensen met een verhaal: echt verdrietige situaties, door ziekte of ander lijden. Door stukgelopen relaties, of door geleden verlies. Nogal aangrijpend bij tijd en wijle. En weet je wat ik nou zo mooi vindt? Men dúrft zich kwetsbaar op te stellen, men dúrft iets te laten zien van dat groene gras, wat helemaal niet zo groen is. En toch valt het me op dat de mensen veerkrachtig zijn, en dat ze flexibel genoeg zijn om zich te herpakken, omdat ze een heel eigen manier gevonden hebben om het proces te overleven. De één door het sparen van knuffelberen, de ander door een sport te maken van handel op internet, weer een ander door te zwaaien naar de boten die elke dag langskomen. Heel bijzonder.

Uiteindelijk is dan tóch dat gras overal even groen. Vijftig tinten groen, zou je kunnen zeggen.