Onder een brug zonder sokken

Haar jongste dochter is een kersverse brugpieper. Moeder loopt het plein over en ze hoopt op een goed gesprek. ‘Ze is niet voor niks de Theoretische Leerweg gaan doen’, denkt ze. ‘Ondanks haar hoge score voor de cito toets en eigenlijk goed voor VWO, maar ja, het advies was VMBO, dus ik hoop dat ik het beste koos voor haar…’.

De moeder stapt naar binnen en neemt plaats aan een tafeltje in de hal. Ze had die week al een klein uur aan de telefoon gezeten en alles uitgelegd aan de mentor van haar dertienjarige dochter. Haar geduld is eigenlijk op. Ze had een paar weken ervoor al gebeld met school. De school was nog geen week begonnen, net na de grote vakantie, en zij wilde graag even uitleggen wie haar dochter is, en hoe de school haar het beste kan begeleiden. ‘Het lijkt me beter als u over een maand terugbelt, want even tussen u en mij hoor, maar ik ga weg. Dus uw dochter krijgt dan een nieuwe mentor, en het lijkt me niet zo handig als u het verhaal twee keer moet vertellen’.

Oké. Maar ja… na drie weken is het geduld van moeder op. Dochter is deze week voor de zoveelste keer huilend thuisgekomen, omdat ze niet begrijpt hoe het werkt op zo’n school. De bel gaat, iedereen rent door elkaar, waar moet je heen, wie legt je uit…

Dus moeder zit te wachten, aan een tafeltje in de hal. De conciërge zou even uitzoeken waar die mentor uithangt. Uiteindelijk komt hij er aan gestapt, en trekt een vragend gezicht. ‘Euhm, hebben wij een afspraak vandaag?’, zegt de al wat oudere man. En de moeder staat op, steekt haar hand uit, en zegt: ‘jazeker, om vier uur, samen met de oude en nieuwe mentor van mijn dochter, om 16.00 uur’.

‘Oei, wilt u me even helpen, waar gaat het precies over? Ik heb geen idee waar het over gaat’… Moeder legt uit, dat ze die dinsdag zowat een uur met hem heeft gesproken over haar dochter, en dat ze nu toch wel erg graag uit zou willen leggen hoe het zit allemaal, en wat de docenten zouden moeten weten over haar dochter.

Dit is één van de vele gesprekken die er zullen volgen. Het enige dat moeder te horen krijgt, is: ‘uw dochter is pienter zat, hoor, ze kan het best!’ Ja, duh, alsof moeder dat niet weet. Maar wel met uren engelengeduld. School weet niet, dat moeder avond aan avond helpt, bij het maken van het huiswerk. Zelfs de vriend van de oudste dochter legt wiskunde uit aan de pasgeboren puber.

Moeder vraagt na een jaar een rugzakje aan, via school. ‘Nee hoor, mevrouw, dat vinden we echt niet nodig, ze is pienter zat’.

Voor het begin van de derde klas geeft moeder het op. Bekijk het maar. De rek is er uit. Dochter wil niet naar de huiswerkbegeleiding, en moeder doet het ook niet meer. Het is de vraag of dochter overgaat dit jaar. Het is de vraag of dochter haar diploma zal halen. Het is de vraag of ze ooit in staat zal zijn om op eigen benen te staan. Moeder is haar planner, moeder is haar klok. Moeder helpt nadenken over de vele, vele keuzes, waarin dochter zich telkens weer verslikt. Maar moeder ook.

Dezelfde mentor stuurt dochterlief op een middag naar buiten met een bezem, samen met een vriendinnetje. ‘Over een half uurtje begint de toets, dus dan mag je stoppen met vegen’. Maar: wat is een half uur? Hoe ziet dat er uit? Na twee uur vegen gaan de dames naar binnen. De mentor is boos, want nu hebben ze de toets gemist en een één te pakken. Bedankt hoor, mentor. Je straatje is schoongeveegd.

Ook Moeder is boos en ze belt naar de school. Ze vraagt naar de mentor en hij zegt: ‘ja, mevrouw, ik ben ook boos! Ik begrijp niet hoe ze het in hun hoofd halen om zo lang buiten te vegen!’. En moeder zegt geëmotioneerd: ’en dít bedoel ik nou! Dit is mijn dochter! Snapt u het nou nog niet?’ En na haar tirade vol boosheid valt de mentor stil. Ja, hij begrijpt het. En biedt zijn excuses aan. Na een dikke drie jaar pappen en nathouden.

Dochter is te intelligent voor speciaal onderwijs. Het speciaal onderwijs heft kleinere klassen, en de leerlingen zitten in klein klasje, waar een vaste docent ze alles uitlegt en aan de hand neemt. De extra aandacht laat de kinderen groeien, en hun prestaties verbeteren aanzienlijk, en zijn zelfs boven verwachting. Dit is onderwijs voor ‘tussen-de-wal-en-het-schip’-kinderen. Kinderen, die prima in staat zijn een opleiding te volgen, maar met de nodige ondersteuning. Moeder werkt bij een stichting voor verstandelijk beperkten. Ze denkt wel eens: ‘je kunt maar beter ernstig verstandelijk beperkt zijn, want dan merk je niet wat je allemaal moet kunnen in deze ingewikkelde maatschappij’.

De te intelligente dochter wil naar de Kunstacademie. En moeder denkt dat ze dat nooit zal halen, en weet je waarom? Want school zegt: ‘och, ze is pienter zat!’, en lopen weg met de handen op de rug. En moeder durft dochterlief niet los te laten. Bang dat ze onder een brug belandt zonder sokken.