Zal het onderwerp vrouw versus man ooit vervelen? Komt daar ooit een einde aan? Nee. Want we zijn verschillend. We willen het manipuleren maar dat heeft geen enkele zin.
Als we worden geboren, moet ons karakter nog gevormd worden. De opvoeding, omgeving en ervaringen bepalen voor een groot deel je karakter. Een voorbeeld: een meisje heeft ingeprent gekregen door haar ouders dat zij thuis hoort bij het aanrecht: als zij later ook nog eens trouwt met een dominante man, is het plaatje compleet. Zij herkende in haar partner het dominante van haar vader. Die herkenning zorgde voor de valkuil die verliefdheid heet. Dat is tenslotte wat zij kent?!
Het meisje verandert in een jonge vrouw en is intelligent genoeg om tot inzicht te komen dat er iets niet klopt. Gelijkwaardigheid is ver te zoeken. Na de geboorte van hun twee gezonde kinderen en tientallen ruzies verder, neemt ze de benen. Ze gaat op haar veertigste voor het eerst op eigen benen staan! Er volgt therapie en ze komt tot de conclusie dat er meer gebeurtenissen waren die haar ‘overkwamen’ als vrouw. Die aanranding achter de kerk, na de jongerenclub: de overbodige betasting door die arts: de baan die ze niet kreeg omdat ze vrouw is: de grote mond die ze kreeg in de trein van een conducteur annex bullebak: het overkwam haar!
Na de therapie slaat de vrouw een beetje door. Ze wordt een boze vrouw, met stekelhaar en afritsbroek. ‘Alle mannen zijn slecht en niet in staat tot liefde!’, scandeert ze op haar Facebook-pagina en bij alle mogelijke demonstraties die er zijdelings mee van doen hebben loopt ze driftig mee.
Neen, mannen zijn anders.
Ik vertel haar dat ieder mens honderd inwendige poppetjes heeft. Ze zijn een mix van roze en blauwe poppetjes. En zo heeft elke man wel een paar roze poppetjes: een gevoelige, begripvolle kant. En hoe meer roze poppetjes, des te gevoeliger de man. Zo kan een bouwvakker, die stoer zijn werk doet, alsnog een watje worden bij het zien van zijn babydochter. En zo kan een zachte, zorgzame jongen plotseling veranderen in een daadkrachtige held als er plotseling gevaar dreigt.
Een klein zijspoor in deze hersenspinsels: wat hebben het feminisme en het #metoo-fenomeen met elkaar gemeen? Alles wat mij betreft. De lijn tussen dominantie en elke vorm van misbruik is flinterdun. Als een vrouw nee zegt, dan is het nee. Of dat nu gaat om een ongewilde, gestolen zoen of het weigeren van het sjouwen van een kratje bier.
Maar nu die rechtsgelijkheid. Anno 2019 is er nog zoveel te winnen. Ik vind het krachtig, als een mannelijke collega als eerste naar mij toeloopt met zijn hand vooruit gestoken om mij te condoleren met het verlies van een dierbare.
Ik vind het stoer dat onze directeur al jarenlang een vrouw is. Ik vind het knap dat mijn man het huishouden doet terwijl ik buitenshuis werk. En geloof mij, hij is netter dan ik in het poetswerk. Terwijl hij volgens mij niet zo veel roze poppetjes heeft.
Als er in de typisch vrouwelijke beroepsbevolking, zoals bijvoorbeeld de thuiszorg, een man werkt, wordt er al gauw gefluisterd: ‘hij is vast homo…’
Er is nog een lange weg te gaan. Zonder ongeduld en zonder boos te doen. Over het algemeen kunnen we stellen dat een groot deel van de vrouwen zich de kaas niet langer van het brood laat eten. Wat is er al veel gewonnen in de afgelopen vijftig jaar! We moeten niet alles ineens willen. En vrouwen kunnen overigens verschrikkelijk zeuren. Vraag maar aan mijn man. Ik ben mij er eentje!
Reactie plaatsen
Reacties